Hiç bitmiyor düşüşümüz
Halbuki sonsuz düşlerimiz vardı.
Düşlerimizde çiçekler açardı.
Düşlerimizin bittiği yerde;
Kalbimizin hemen altında
Midemizin hemen üstünde
Salıncaklı günlerin tatlı düşme heyecanı
Dönüştü tuhaf bir acıya.
Düşlüyorduk
Düşüşümüz başladı.
Dallara, taşlara çarpa çarpa içimizde o acıyla düşüyoruz da
bitmiyor düşüşümüz.
Daha derine
Karanlıklar içine
Düşmekten emir düş
Düşlemek kökünden düş
Düşlüyoruz
Düşünüyoruz
Sonra hala düşüyoruz
Bir türlü yere çarpıp kırılmıyor kemiklerimiz
Asla gerçekleşmeyecek bir doğumla,
Her dakika bir çocuk daha düşüyor
taş kesmiş bulutlarımızın arasından
Onların düşüşünü yumuşacık karşılayan toprak,
bize çakılalım diye bir kaya bile vermiyor.
en güzel düşlerini yanında götürüp yaşamak utancını bize
bırakıyor bir çocuk daha
Düşüyor kütükten
Arkasından göz yaşı döküyoruz;
Ama şairin dediği gibi su yükselmiyor bir türlü, kurtulmuyor
gemi,
Küresel ısınmış dünyaya,
bir bahar daha gelmeyiveriyor!
Halbuki aylardan Mart’tı
Önümüzde, taşlara bile çiçek açtıracak bir bahar vardı
Biz düşüyoruz
Düşüşümüz hiç bitmiyor.
Esra Özer Duru, Ankara, 19 Nisan 2025.
https://hertaraf.com/koseyazisi-esra-duru-dusus-4512
